O monte obxecto de presente proxecto está situado na parroquia de Santa Cristina de Cobres, concello de Vilaboa, comarca de Pontevedra e provincia homónima. Linda no seu extremo oeste co termo municipal de Marín. O concello pontevedrés de Vilaboa encádrase dentro da área de influencia das dous grandes cidades da provincia, Vigo e Pontevedra. A distancia dende a cidade de Vigo é de 16,4 quilómetros e máis preto atópase a capital da provincia a tan só 12,3 quilómetros.

Pola   súa   proximidade   á   costa,   Vilaboa   inclúese   na   franxa   costeira  Atlántica , pertencendo ás Rías Baixas. A citada franxa costeira é a mais dinámica dos eidos demográfico, social e económico de Galicia. Forma parte da comarca de Pontevedra.

 A situación xeográfica tamén pode definirse pola cartografía base na que se atopa localizado o monte veciñal de Santa Cristina de Cobres.

• Follas do Levantamento fotogramético da Consellería de Política Territorial, Obras públicas e Vivenda nº: 185-75, 185-84, 185-85, 185-86, 223-15, 223-16 a escala 1: 5.000 (realizado a partir dos voos de 1.994 e 1999).

• • Follas 185-III e 185-IV (Pontevedra), 223-II (Vigo) do Mapa Topográfico Nacional a escala 1:25.000 do I.G.N. Nos planos de situación e localización pode verse a ubicación do monte veciñal.

1.2      Posición orográfica e configuración do terreo

O monte veciñal de Santa Cristina de Cobres atópase entre as parroquias de Vilaboa, Santa Cristina de Cobres e San Adrián de Cobres e linda no seu extremo oeste co termo municipal de Marín.

O monte veciñal está emprazado no macizo do Morrazo. Na caracterización fisiográfica do monte cabe destacar a presencia do Coto Redondo, que cos seus 549,5  m.s.n.m. constitúe o punto máis alto do monte, e do Río Maior. Dende o Coto Redondo as cotas van descendendo en altitude cara o sur, formando valgadas en sentido NO-SE de pendentes pronunciadas que alcanzan o seu punto máis baixo no Río Maior, o monte ten polo tanto dúas vertentes ben diferenciadas, unha ao leste e outra ao oeste do Río Maior.

As altitudes extremas do monte oscilan entre:

• Máxima: 549,5 m.s.n.m.

• Mínima: nivel do mar.

As pendentes son en xeral medias-suaves, predominando o rango de entre 0-30% na maior parte da superficie.

1.2.1      Clima

No  monte  veciñal de  Santa  Cristina  imperan as  condicións  climáticas  propias dun réxime marítimo cálido que se caracteriza principalmente por ter abundantes precipitacións durante todo ano e por ter temperaturas medias suaves con veráns cálidos e invernos frescos.

Táboa 11: Datos climatolóxicos. Fonte: Ministerio de Medio Ambiente

1.2.1.4         Xeoloxía

Xeolóxicamente, o monte de Santa Cristina participa de tres grupos litolóxicos diferenciados, na táboa en páxinas seguinte poden verse as súas características.

A parcela “Castiñeira” está ocupada maioritariamente por granitos alcalinos de dúas micas, aínda que está atravesada por un afloramento de Complexo Cabo D’Home – A Lanzada en dirección norte-noroeste – sur-sureste. Tamén presenta algunhas zonas no seu vento oeste ocupadas por rochas metamórficas.

As  parcelas  “Areeiros” e “Cabreira” están ocupadas na súa totalidade por granitos alcalinos de dúas micas. A parcela “Cabalo” está ocupada case completamente por granitos alcalinos de dúas micas, tan só ten dous pequenos afloramentos de Complexo Cabo Do Home – A Lanzada na zona noroeste.

As rochas ígneas, tanto pola súa extensión no monte, como pola súa tradicional utilización como áridos e materias de construción, forman o grupo litolóxico con maior interese dende o punto de vista económico.

Os solos sobre os materiais xeolóxicos de partida presentes no monte caracterízanse por unha granulación areenta; son soltos, pouco estruturados e moi permeables, polo que o fenómeno de encharcamento será escaso. Diferéncianse de forma substancial os solos desenvoltos sobre granitos e gneises dos chans formados sobre material esquistoso que son máis pobres e dan lugar a solos de menor profundidade e dificultade para o arraiga mento e desenvolvemento da vexetación. As características xerais deste tipo de solos resúmense na seguinte táboa:

Táboa 12: Características edáficas xerais

En pendentes que se poden clasificar de medias a fortes atópanse solos novos caracterizados por un perfil de tipo AC, formados sobre rochas compactas e ácidas , granitos e esquistos, predominantemente e sometidos á acción erosiva, o que impide un maior desenvolvemento. Son solos de cor parda con forte desintegración química, ricos en materia orgánica ben humificada, predominantemente mull ou moder mulliforme (Ránker gris distrófico).

Por outra banda en zonas de pendentes suaves e fondos de ladeiras chega a aparecer un  horizonte  (B)  empardecido,  tipo  da  terra  parda  oligotrófica.  Este  horizonte  aumenta

progresivamente de espesor a medida que diminúe a pendente na aba, convertendo gradualmente o chan en terra parda (Ránker pardo). Nas zonas altas, sobre todo, aparecen terras pardas podsolizadas, características das montañas do interior da provincia. Posúen formacións espesas de materia orgánica, humus moder groso con relación C/N elevada (> 20), son areosos e sen estrutura. Nas zonas baixas predominan as terras pardas oligotróficas; son solos pobres en sustancias nutritivas, de cor parda, ocre ou ocre clara, rico en materia orgánica humus moder, con relación C/N maior de 14, areosos ou areos o – limosos, fortemente ácido e con graos de saturación moi baixos.

Podemos concluír, que o solo ten as seguintes características:

• Textura franco-areosa

• Capacidade de drenaxe alta

• Boa estructura

• pH acedo

• Abundante materia orgánica

• Boa relación C/N

• Fertilidade media – baixa

Polo tanto, a distribución de especies forestais estará limitada fundamentalmente pola profundidade do solo en determinadas zonas e, recoméndase o emprego de especies de marcado carácter acidófilo.